ﺗﻬﺪﻳﺪ ورود ﺑﻪ ﻳﻚ ﺻﻌﺖ ﺑﺴﺘﮕﻲ ﺑﻪ ﻣﻮاﻧﻊ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ راه ورود ﺑﻪ آن و واﻛﻨﺶ رﻗﺒﺎی ﻣﻮﺟﻮد درآن دارد ﻛﻪ ﺷﺮﻛﺖ ﺗﺎزه وارد اﻧﺘﻈﺎر آن را ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. اﮔﺮ ﻣﻮاﻧﻊ زﻳﺎد ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻳﺎ ﺷﺮﻛﺖ ﺗﺎزه وارد ﺑﺮﺧﻮرد اﻧﺘﻘﺎﻣ ﺠﻮﻳﺎﻧﻪ از ﻃﺮف رﻗﺒﺎی ﻣﻮﺟﻮد را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺧﻄﺮ ورود ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد. ﺑﺮ اﻳﻦ اﺳﺎس در اداﻣﻪ ﺑﻪ ﺗﺸﺮﻳﺢ ﻣﻮاﻧﻊ ورود ﺑﻪ ﺻﻨﻌﺖ ﻟﺒﻨﻴﺎت در ﻛﺸﻮر ﭘﺮداﺧﺘﻪ و ﻧﻘﺶ ﻫﺮ ﻳﻚ را ﻣﻮرد ﺗﺠﺰﻳﻪ و ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻗﺮار ﻣﻲدﻫﻴﻢ[۷]

۳-۲-۱۵-ﻣﺰﻳﺖﻣﻘﻴﺎس

ﻣﺰﻳﺖ ﻣﻘﻴﺎس ﻋﺒﺎرت اﺳﺖ از ﻛﺎﻫﺶ ﻫﺰﻳﻨﺔ ﻣﺘﻮﺳﻂ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻳﻚ ﻣﺤﺼﻮل (ﻳﺎ ﻋﻤﻠﻜﺮد و ﻳﺎ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻲ ﻛﻪ در ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻳﻚ ﻣﺤﺼﻮل ﺻﻮرت ﻣﻲﮔﻴﺮد) ﺑﻪ ﻣﻮازات اﻓﺰاﻳﺶ ﺣﺠﻢ ﻣﻄﻠﻖ ﺗﻮﻟﻴﺪ در واﺣﺪ زﻣﺎن. ﻣﺰﻳﺖ ﻣﻘﻴﺎس ﺑﺎ ﻓﺸﺎر ﺑﻪ ﺷﺮﻛﺖ ﺗﺎزه وارد، آن را ﻣﺠﺒﻮر ﻣﻲﺳﺎزد ﻛﻪ ﺑﺮای ورود در ﺳﻄﺢ اﻧﺒﻮه اﻗﺪام ﻛﻨﺪ و ﺧﻄﺮ واﻛﻨﺶ ﻗﻮی ﺷﺮﻛﺘﻬﺎی ﻣﻮﺟﻮد در ﺑﺎزار را ﺑﭙﺬﻳﺮد و ﻳﺎ در ﺳﻄﺢ ﻣﺤﺪود وارد ﺷﻮد و ﺗﺎوان ﻧﺎﺷﻲ از ﻫﺰﻳﻨﻪﻫﺎی ﺑﺎﻻی ﺗﻮﻟﻴﺪ را ﺑﭙﺮدازد ﻛﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﻫﺮ دو ﮔﺰﻳﻨﻪ ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ. در ﺻﻨﻌﺖ ﻟﺒﻨﻴﺎت ﻧﻴﺰ در ﻣﺮاﺣﻠﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻮﻟﻴﺪ و ﺑﺨﺸﻬﺎی ﻛﻨﺘﺮل ﻛﻴﻔﻴﺖ، ﺗﻮﻟﻴﺪ اﻧﺒﻮه ﻳﻚ ﻣﺰﻳﺖ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻲﺷﻮد ﭼﺮا ﻛﻪ ﻫﺰﻳﻨﺔ ﺛﺎﺑﺖ ﺑﺮﺧﻲ ﺗﺠﻬﻴﺰات ﺗﻮﻟﻴﺪی ﺻﻨﻌﺖ ﻟﺒﻨﻴﺎت ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎﻻ ﺑﻮده و ﺑﺮای ﺳﺮﺷﻜﻦ ﻛﺮدن آن ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ ﻣﻴﺰان ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﻴﺰ اﻓﺰاﻳﺶ ﻳﺎﺑﺪ. ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ، ﻛﺎرﻛﻨﺎن ﻣﺘﺨﺼﺺ و ﺗﺠﻬﻴﺰات ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﻪای ﻛﻪ در ﺑﺨﺶ ﻛﻨﺘﺮل ﻛﻴﻔﻴﺖ و آزﻣﺎﻳﺸﮕﺎﻫﻬﺎی ﻛﺎرﺧﺎﻧﻪﻫﺎی ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻟﺒﻨﻴﺎت ﺑﻪ ﻛﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد، ﻫﺰﻳﻨﺔ زﻳﺎدی را ﺑﺮ دوش ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﮔﺬار ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮔﺬاﺷﺖ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ در ﺑﺨﺶ ﻓﺮآوری و ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﺤﺼﻮﻻت ﻟﺒﻨﻲ، ﺗﻮﻟﻴﺪ اﻧﺒﻮه از اﻫﻤﻴﺖ ﺑﻪﺳﺰاﺋﻲ ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ. اﻣﺎ از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ، ورود ﺑﻪ ﺻﻨﻌﺖ ﻟﺒﻨﻴﺎت ﺣﺘﻲ ﺑﺎ ﺣﺠﻢ ﺑﺎﻻی ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﻴﺰ دارای رﻳﺴﻚ زﻳﺎدی اﺳﺖ. ﭼﺮا ﻛﻪ در ﺻﻨﻌﺖ ﻟﺒﻨﻴﺎتﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻟﺰوم ﺷﻨﺎﺧﺘﻪﺷﺪن ﻋﻼﻣﺖ ﺗﺠﺎری، اﻋﺘﻤﺎد ﻣﺸﺘﺮﻳﺎن ﺑﻪ ﺑﺮﺧﻲ ﺗﻮﻟﻴﺪﻛﻨﻨﺪﮔﺎن ﭘﺮﺳﺎﺑﻘﻪ و ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ زﻳﺎد ﻣﺼﺮفﻛﻨﻨﺪﮔﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻛﻴﻔﻴ ﺖ ﻣﺤﺼﻮﻻت ﻟﺒﻨﻲ – ﻳﻚ ﺗﺎزهوارد ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻣﺤﻚ زدن ﺑﺎزار و ورود ﺗﺪرﻳﺠﻲ ﺑﻪ آن، ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺬب ﻣﺸﺘﺮﻳﺎن ﭘﺮداﺧﺘﻪ و ﻧﻮﻋﻲ وﻓﺎداری درآﻧﻬﺎ اﻳﺠﺎد ﻧﻤﺎﻳﺪ. دﻟﻴﻞ اﻳﻦ ﻧﺤﻮه ورود ﻧﻴﺰ در ﻣﺎﻫﻴﺖ ﺻﻨﻌﺖ ﻟﺒﻨﻴﺎت ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ. ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ، ﻣﺤﺼﻮﻻت ﻋﻤﺪه ﺻﻨﻌﺖ ﻧﻈﻴﺮ ﺷﻴﺮ و ﻣﺎﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﻧﮕﻪداری و اﻧﺒﺎر ﻛﺮدن ﺑﻪ ﻣﺪت ﻃﻮﻻﻧﻲ را ﻧﺪاﺷﺘﻪ و در واﻗﻊ ﻓﺮآﻳﻨﺪ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺗﺎ ﻓﺮوش ﺣﺪاﻛﺜﺮ ﺑﻪ ﻣﺪت ۷۲ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﻃﻮل ﻣﻲاﻧﺠﺎﻣﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺗﻮﻟﻴﺪ اﻧﺒﻮه، ﺑﺪون در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺎزار ﻓﺮوش آن رﻳﺴﻚ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺰرﮔﻲ ﺑﺮای ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﮔﺬار در ﭘﻲ دارد. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻲﺷﻮد ﻛﺎرﺧﺎﻧﻪﻫﺎی ﺗﺎزه ﺗﺄﺳﻴﺲ در ﺻﻨﻌﺖ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﺎً ﻇﺮﻓﻴﺖ ﻓﺮآوری ﺑﻴﺶ از ۵۰۰ ﺗﻦ ﺷﻴﺮ را در روز دارﻧﺪ ﺑﺎ ﻛﻤﺘﺮ از ده درﺻﺪ ﻇﺮﻓﻴﺖ اﺳﻤﻲ ﺧﻮد ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ. اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﻣﻮرد دﻻﻳﻞ دﻳﮕﺮی ﻧﻴﺰ دارد ﻛﻪ در ﺑﺨﺸﻬﺎی ﺑﻌﺪی ﺑﻪ آن اﺷﺎره ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ. ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺗﻮﻟﻴﺪ اﻧﺒﻮه ﺷﺮﻛﺘﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ در ﺻﻨﻌﺖ ﻟﺒﻨﻴﺎت ﻓﻌﺎﻟﻨﺪ و ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ اﺳﺘﻔﺎده از ﺣﺪاﻛﺜﺮ ﻇﺮﻓﻴﺖ ﺗﻮﻟﻴﺪی ﺧﻮد را دارﻧﺪ، ﻣﺎﻧﻊ ورود ﺑﺰرﮔﻲ ﺑﺮای رﻗﺒﺎی ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﻲآﻳﺪ.

ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ از ﻣﻮاردی ﻛﻪ در ﻣﺒﺤﺚ ﻣﺰﻳﺖ ﻣﻘﻴﺎس ﻣﻄﺮح ﻣﻲﮔﺮدد، ﻇﺮﻓﻴﺖ اﺷﺘﺮاک ﻗﺎﺑﻠﻴﺘﻬﺎی ﻳﻚ ﻋﺎﻣﻞ ﺑﺎ ﺳﺎﻳﺮ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎﺳﺖ. در ﺻﻨﻌﺖ ﻟﺒﻨﻴﺎت، ﻫﺮﭼﻪ ﻣﻴﺰان ﺷﻴﺮ ﻓﺮآوری ﺷﺪه ﺑﻴﺸﺘﺮ و ﻛﻴﻔﻴﺖ آن ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ، ﺗﻨﻮع ﻣﺤﺼﻮﻻت ﻧﻴﺰ اﻓﺰاﻳﺶ ﺧﻮاﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﻓﺮآوری ﺷﻴﺮ ﺧﺎم ﻛﻪ در ﺷﺮﻛﺘﻬﺎی ﺑﺰرگ و ﺷﻨﺎﺧﺘﻪﺷﺪه وﺟﻮد دارد، ﻳﻜﻲ از ﻣﻮاﻧﻊ ورود ﻣﻬﻢ ﺑﺮای ﺗﺎزه واردﻫﺎﺳﺖ.

در ﺑﺤﺚ ﻫﺰﻳﻨﻪﻫﺎی ﻣﺸﺘﺮک ﻧﻴﺰ ﻣﻲﺗﻮان وﻳﮋﮔﻴﻬﺎی ﺻﻨﻌﺖ را ﻣﻮرد ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻗﺮار داد. ﻫﺰﻳﻨﻪﻫﺎی ﻣﺸﺘﺮک زﻣﺎﻧﻲ اﺗﻔﺎق ﻣﻲاﻓﺘﺪ ﻛﻪ ﺷﺮﻛﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺤﺼﻮل A را ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﻲﻛﻨﺪ (و ﻳﺎ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻲ را ﻛﻪ ﺑﺨﺸﻲ از ﻓﺮآﻳﻨﺪ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﺤﺼﻮل A اﺳﺖ اﻧﺠﺎم ﻣﻲدﻫﺪ) ﻇﺮﻓﻴﺖ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﺤﺼﻮل B را ﻧﻴﺰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. در ﺻﻨﻌﺖ ﻟﺒﻨﻴﺎت، اﻣﻜﺎن ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﺤﺼﻮﻻت ﺟﺎﻧﺒﻲ ﺑﺴﻴﺎری وﺟﻮد دارد. ﻋﻼوه ﺑﺮ اراﺋﺔ ﻣﺤﺼﻮﻻت ﺟﺪﻳﺪ ﻛﻪ از ﭼﺮﺑﻲ ﺷﻴﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد، ﺑﺴﻴﺎری از ﺷﺮﻛﺘﻬﺎی ﻓﻌﺎل در اﻳﻦ ﺻﻨﻌﺖ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ اراﺋﺔ ﻣﺤﺼﻮﻻﺗﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ، آﺑﻤﻴﻮه، آب ﻣﻌﺪﻧﻲ و ﻣﺎءاﻟﺸﻌﻴﺮ را دارﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻲ از آﻧﻬﺎ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ از اﻳﻦ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ. در ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﺷﺮﻛﺘﻬﺎی ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﺤﺼﻮﻻت ﻟﺒﻨﻲ ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ ﺗﻜﻨﻮﻟﻮژﻳﻜﻲ ﻗﺎدرﻧﺪ ﻣﺤﺼﻮﻻت دﻳﮕﺮی ﻧﻴﺰ اراﺋﻪ دﻫﻨﺪ، ﻋﻜﺲ آن ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﺻﺎدق ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ ﻫﺮ ﺷﺮﻛﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻪ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﺤﺼﻮﻻت ﻟﺒﻨﻲ ﺑﭙﺮدازد ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻛﺎﻣﻞ و ﺗﺨﺼﺼﻲ وارد آن ﺷﺪه و ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻟﺒﻨﻴﺎت را ﭘﻴﺸﺔ اﺻﻠﻲ ﺧﻮد ﻗﺮار دﻫﺪ. ﻳﻌﻨﻲ ﺳﺎﻳﺮ ﺻﻨﺎﻳﻊ اﺻﻮﻻً ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ اراﺋﺔ ﻣﺤﺼﻮﻻت ﻟﺒﻨﻲ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺤﺼﻮﻻت ﺟﺎﻧﺒﻲ ﻧﺪارﻧﺪ. .

در ﺻﻨﻌﺖ ﻟﺒﻨﻴﺎت، ﺑﺮونﺳﭙﺎری – ﭼﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ ﻫﺰﻳﻨﻪ و ﭼﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ ﻛﻴﻔﻴﺖ – اﺻﻮﻻً ﺑﻪ ﺻﻼح ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ، ﻫﺮ ﺷﺮﻛﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻣﻴﺰان ﺷﻴﺮ ﻣﻮرد ﻧﻴﺎز را از ﻃﺮﻳﻖ ﺷﺮﻛﺘﻬﺎی ﺗﺎﺑﻌﺔ ﺧﻮد ﺗﺄﻣﻴﻦ ﻛﻨﺪ، ﻇﺮوف ﻣﻮرد ﻧﻴﺎز ﻣﺤﺼﻮﻻﺗﺶ را ﺧﻮد ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﻤﻮده و ﺳﻴﺴﺘﻢ ﺗﻮزﻳﻊ ﻣﺤﺼﻮﻻﺗﺶ را ﺑﻪ ﺻﻮرت اﻧﺤﺼﺎری در دﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺳﻮدآوری ﺑﻴﺸﺘﺮی ﻧﻴﺰ ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ. دﻻﻳﻞ اﺻﻠﻲ آن ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از : ﻛﻮﺗﺎه ﺑﻮدن ﻓﺮآﻳﻨﺪ ﺗﻮﻟﻴﺪ و ﻋﺮﺿﻪ ﺑﻪ ﺑﺎزار ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻟﺰوم وﺟﻮد ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻲ را ﺑﻪ ﺷﺪت اﻓﺰاﻳﺶ ﻣﻲدﻫﺪ؛ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ وﺟﻮد ﻧﻈﺎرت ﻛﺎﻣﻞ و دﻗﻴﻖ در ﺗﻤﺎم ﻣﺮاﺣﻞ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﻣﻮاد اوﻟﻴﻪ، ﺗﻮﻟﻴﺪ و ﺗﻮزﻳﻊ ﻣﺤﺼﻮﻻت ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ ﻛﻴﻔﻴﺘﻲ و ﺑﻬﺪاﺷﺘﻲ؛ ﻋﺪم اﻣﻜﺎن ذﺧﻴﺮهﺳﺎزی ﻣﻮاد اوﻟﻴﻪ – ﺑﻪ وﻳﮋه ﺷﻴﺮ ﺧﺎم – و ﻣﺤﺼﻮﻻت ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺷﺪه ﺑﻪ ﻣﺪت ﻃﻮﻻﻧﻲ ﻛﻪ در ﻧﺘﻴﺠﻪ اﺧﻼل در ﻫﺮ ﻳﻚ از ﻣﺮاﺣﻞ زﻧﺠﻴﺮه ﺗﺄﻣﻴﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻮﻗﻒ ﻛﺎﻣﻞ ﻋﺮﺿﺔ ﻣﺤﺼﻮﻻت ﺑﻪ ﺑﺎزار ﻣﻲﮔﺮدد[۷]

۳-۲-۱۶ﺗﻤﺎﻳﺰﻣﺤﺼﻮل

ﻣﻨﻈﻮر از ﺗﻤﺎﻳﺰ ﻣﺤﺼﻮل اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺮﻛﺘﻬﺎی ﺗﺜﺒﻴﺖ ﺷﺪه در ﺑﺎزار دارای ﻋﻼﻣﺖ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﺎزرﮔﺎﻧﻲ و اﻋﺘﻤﺎد ﻣﺸﺘﺮی ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺧﻮد رﻳﺸﻪ در ﺗﺒﻠﻴﻐﺎت ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﺧﺪﻣﺎت ﺑﻪ ﻣﺸﺘﺮﻳﺎن و ﺗﻨﻮع ﻣﺤﺼﻮﻻت دارد ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ در اﻳﻨﻜﻪ ﺷﺮﻛﺖ ﺗﻮﻟﻴﺪﻛﻨﻨﺪه اوﻟﻴﻦ ﺷﺮﻛﺖ در آن ﺻﻨﻌﺖ ﺑﻮده اﺳﺖ. ﺗﻤﺎﻳﺰ ﻣﺤﺼﻮل ﻧﻮﻋﻲ ﻣﺎﻧﻊ ﺑﺮ ﺳﺮ راه ورود اﻳﺠﺎد ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺷﺮﻛﺖ ﺗﺎزهوارد را وادار ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮای ﺗﺄﻣﻴﻦ ﻋﻼﻳﻖ ﻣﺸﺘﺮی ﻫﺰﻳﻨﻪﻫﺎی ﻓﺮاواﻧﻲ ﻛﻨﺪ. اﻳﻦ ﺗﻼش ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻣﺴﺘﻠﺰم ﺗﺤﻤﻞ ﺧﺴﺎرﺗﻬﺎی ﺷﺮوع ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ و اﻏﻠﺐ زﻣﺎن زﻳﺎدی را ﻣﻲﻃﻠﺒﺪ. اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﮔﺬارﻳﻬﺎﻳﻲ ﺟﻬﺖ اﻳﺠﺎد ﻳﻚ ﻧﺎم ﺗﺠﺎری ً ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺑﺎ رﻳﺴﻚ ﻫﻤﺮاه اﺳﺖ، ﭼﺮا ﻛﻪ اﮔﺮ ورود آﻧﻬﺎ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺷﻜﺴﺖ ﺷﻮد، آﻧﻬﺎ ﻫﻴﭻ ارزش ﺑﺎزﻳﺎﻓﺘﻨﻲ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ داﺷﺖ. ﻳﻜﻲ از دﻻﻳﻠﻲ ﻛﻪ ﺷﺮﻛﺖﻫﺎی ﭘﻴﺸﺮو

1. 1. Gary Hamel&C.K. Prahalad ↑

1. 1. Reengeenearing ↑

1. 1. Total quality management ↑

1. 1. -Strategy ↑

1. 1. – Strategic Management ↑

1. 1. competitiveness ↑

1. 1. competitive advantage ↑

1. 1. Sustainable Competitive Advantage(SCA) ↑

1. 1. – Competition ↑

1. 1. – strategic Group-SG ↑

1. 1. Five Forces Model ↑