نلسون و ایزرائیل^[۱۱] (۲۰۰۰)، اضطراب را تجربه ای همگانی انسانی می‌داند که دارای خصوصیت انتظار دردناک از یک حادثه ناخوشایند می‌باشد. و همچنین عنوان نمودند که وقتی اضطراب پیش می‌آید شخص متوجه احساسات جسمانی ناخوشایند می شود که خود به افکار منفی ترس می‌ انجامد و احساس اضطراب را افزایش می‌دهد.

DSM IV-TR یک ویژگی اختصاصی را برای اختلال اضطراب اجتماعی در نظر گرفته است. برپایه این راهنما افرادی که از بسیاری از موقعیت های اجتماعی می ترسند، مبتلا به نوع منتشر اختلال اضطراب اجتماعی دانسته شده اند (انجمن روانپزشکی آمریکا، ۲۰۰۰)، هر چند در DSM IV-TR زیر گروهی به نام غیر منتشر اختلال اضطراب اجتماعی مشخص نکرده است، بسیاری از پژوهشگران افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی را که ترسشان شامل موقعیت های زیادی نمی شود، با عنوان اختلال اضطراب اجتماعی غیر منتشر گروه بندی می‌کنند (تورک، هیمبرگ، هپ^[۱۲]،۲۰۰۱).

افراد مبتلا ‌به این اختلال می دانند که ترسشان غیرمنطقی است، با این حال نمی توانند جلوی نگرانی خود را از اینکه دیگران مشغول بررسی دقیق آن ها هستند بگیرند. این افراد از موقعیت های چون سخنرانی در حضور دیگران، ترس های متعددی دارند. آن ها می ترسند کاری انجام دهند، یا چیزی بگویند، که شرمنده شوند، می ترسند ذهنشان تهی شود. نگرانند که نتوانند به سخنرانی ادامه دهند، مطلب بی معنی یا احمقانه ای بگویند، یا علایم اضطراب مانند لرزیدن نشان دهند. حتی اگر ترس های آن ها تأیید نشوند و عملکرد آن ها به آرامی صورت گیرد، نسبت به توانایی خود در عملکرد مناسب در این گونه موقعیت ها تردید دارند، در نتیجه می ترسند که دیگران در آینده توقع بیشتری از آن ها داشته باشند (هالجین^[۱۳] ویستبورن^[۱۴] ،۲۰۰۶).

۲-۲ تصویر بالینی از فردی با اختلال اضطراب اجتماعی:

افرادی با اختلال اضطراب اجتماعی، نوعاً محتاط، کمرو، و در گروه ها ساکت هستند و وقتی که در مرکز توجه می‌باشند، احساس ناراحتی دارند، آن ها همراهی کردن با دیگران را آرزو می‌کنند، اما از این می ترسند که دیگران آن ها را غیر دوست داشتنی، گیج یا ملال آور، درک کنند. بر این اساس آن ها از صحبت کردن در جمع، بیان عقاید یا حتی زندگی با همسالان اجتناب می‌کنند؛ چنانچه اغلب اشتباهاً به عنوان «مغرور» برچسب خورده اند. افراد با اضطراب اجتماعی اعتماد به نفس ندارند و ارتباط با مردم به طور مقتدرانه برایشان سخت است و قادر به صحبت کردن یا عمل کردن در جلو یا حتی ‌گروه‌های کوچک مردم نیستند. در نافذترین شکل ­_ وقتی این اختلال در کارکرد افراد، در یک دامنۀ وسیع از موقعیت های اجتماعی تداخل ایجاد کند. اصطلاح اختلال اضطراب اجتماعی تعمیم یافته به کار برده شده است. اختلال اضطراب اجتماعی نخست در زندگی و اغلب در کودکی مشاهد می شود (استین^[۱۵]، گورمن^[۱۶]،۲۰۰۱). تقریباً ۵۰ درصد از افراد با اختلال اضطراب اجتماعی، شروع آن را قبل از نوجوانی گزارش داده‌اند و سایرین شروع آن را در مدت کوتاه بعد از نوجوانی می دانند (اسکین و همکاران ۱۹۹۲؛ مگی^[۱۷] و همکاران،۱۹۹۶؛ کسلر و همکاران،۱۹۹۸؛ به نقل از استین و گورمن،۲۰۰۱). افرادی با این اختلال در خطر آسیب های تحصیلی (وینچن و همکاران،۱۹۹۶؛ به نقل از بیدل و همکاران،۲۰۰۷)، سوء مصرف مواد هستند (کلارک و همکاران،۱۹۹۵، دویت^[۱۸]، مک دولد و آفورد^[۱۹]؛ به نقل از بیدل و همکاران، ۲۰۰۷) و آن ها نه تنها پریشانی اجتماعی بیشتری را تجربه می‌کنند، بلکه سطوح بالاتری از ملالت، افسردگی، تنهایی، نوروزگرایی ودرون گرایی را تجربه می می‌کنند و نیز الگوهای معناداری از اجتناب اجتماعی، مهارت های اجتماعی، نقش و شرایط همراه را نشان می‌دهند (بیدل و همکاران،۲۰۰۷). چنانچه افرادی با این اختلال یک دامنۀ گسترده از ناتوانی های اجتماعی، شغلی و آموزشی را نشان می‌دهند، پس ممکن است (ایجاد مهمترین انتخاب) را از دست بدهند. برای مثال آن ها ابتدا مدرسه را ترک می‌کنند، و به خاطر ترسشان از صحبت کردن در جلوی افراد شغل هایی را انتخاب می‌کنند که از تعامل با دیگران اجتناب کنند، اغلب قرار ملاقات نمی گذارند و تعداد زیادی از آن ها تنها و جدا زندگی می‌کنند (استین و گورمن، ۲۰۰۱).

به علاوه محققان دریافتند که افرادی با اضطراب اجتماعی دارای سوءگیری توجهی، سوءگیری حافظه و سوءگیری تفسیر هستند، چنانچه این سوءگیری ها در رشد مشکلات اضطراب اجتماعی و حتی در نگهداری آن ها نقش دارند.این افراد در موقعیت های اجتماعی انتظار نتایجی منفی را دارند و نتایج این دیده برایشان پرهزینه است (روتلدلی^[۲۰]، هیمبرگ، ۲۰۰۶).

چندین مدل شناختی از اینکه اضطراب اجتماعی ترس از ارزیابی منفی درک شده مشتق می شود، حمایت می‌کنند (کلارک و ولز^[۲۱] ،۱۹۹۵؛ راپی و هیمبرگ، ۱۹۹۷؛ به نقل از کارلتون^[۲۲] ، کولیمور^[۲۳] ،آموندسون^[۲۴]، ۲۰۰۷). افرادی با اضطراب اجتماعی رفتارهای متنوعی را برای اجتناب از ارزیابی منفی انجام می‌دهند (ولز و همکاران، ۱۹۹۵؛ به نقل از کارلتون، کولیمور، آسموندسون،۲۰۰۷). این افراد سوگیری های قابل توجهی برای کشف تهدیدهای ارزیابی اجتماعی دارند و این حساسیت به تهدید اجتماعی ‌بر اساس پاسخی خودمختار و ناآشنا ایجاد می شود که توسط محرک های رابط پدیدار می‌گردد (کارلتون، کولیمور، آسموندسون، ۲۰۰۷). در این افراد، ترس از برچسب خوردن و ارزیابی منفی به عنوان خصیصۀ هسته ای می‌باشد. افراد با این اختلال فرض می‌کنند که دیگران به طرز ذاتی انتقادگر هستند و ‌بنابرین‏ احتمال ارزیابی آن ها به طور منفی وجود دارد (ویکز^[۲۵]، هیمبرگ، رودباق^[۲۶]، ۲۰۰۸). راپی و هیمبرگ، پیشنهاد کردند که افراد مضطرب اجتماعی عقیده دارند که انتظار دیگران از آن ها برای عمل، معیارهای غیر واقعی بالا در موقعیت های اجتماعی است (ویکز، هیمبرگ، رودباق، ۲۰۰۸). والاس و آلدن^[۲۷] نیز گزارش دادند که افراد مضطرب اجتماعی، افرادی اند که علائم اجتماعی مثبت را از طریق نقش های تعامل اجتماعی ساختار یافته نشان دادند و عملکرد اجتماعی آن ها به طور مثبتی ارزیابی شد ولی در نهایت نگران شدند که دیگران، انتظار بیشتری از آن ها دارند (ویکز، هیمبرگ، رودباق، ۲۰۰۸).